Tempos de Chuvia

Se achegan a nós as treboadas,

pesadas mulleres vagabundas

como negras e temibles fadas,

que sobrevoan o firmamento

cheas de terribles húmidas andanadas.

Xa chegan os fortes remuiños,

creando manchas pardas no ceo

mentres fan voar os liviáns niños,

e milleiros de follas roubadas

alfombran con ramaxe o camiño.

As tormentas xa fan,

que os seus raios de fogo

laman todo o fértil chan,

como se un xogo fose

de nenos pillabáns. 

Estes son tempos de chuvia e vento, 

cando o río vai pronto a xear,

o ar bate no pino e no fento

e ululando enfebrecido

déixanos seu lóbrego acento.

Desátanse as forzas das sombras;

os demos ascenden dos infernos,

e tódalas cousas que ti nombras

semellan monstruos arrepiantes

dos que te amedoñas e asombras.

 

E na casiña morna

polo calor do lar

a gris chuvia se adorna

con xestos de benvida

ó viaxeiro que torna.